عشق به میهن، مولفه ای است که همراه با دیگر عناصر مترادف، شناساننده هویت ملی است. هویتی که تمرکز بر آن، عاملی است برای حرکت یک ملت، هم سو و هم اندیشه در جهت رشد و رونق سرزمینی با یک پرچم و به نام یک کشور. روشنگر این سخن، تاریخ و ادبیات ملت هاست. چنان که بازخوانی رخدادهای کشورمان ایران در هزاره ها و سده های گذشته تاکنون، بیانگر این گفته است. ملتی هستیم که در درازای تاریخ، هجوم ها و تجاوزات بسیاری به سرزمینمان دیده ایم. نگاه آزمندانه سلطه گران را تجربه کرده ایم. مردمانمان ستم ها دیده اند، اسارت ها کشیده اند و خون ها داده اند اما هر بار از آتش یورش ها چون ققنوس، سربلند کرده و دوباره پرواز کرده ایم.
در چند روز اخیر، خبر خروج ناگهانی بخشی از تولید یک نیروگاه در رسانه ها انعکاس یافت. اما آن چه این خبر را پررنگ نمود، شایعه ی عملکرد نامطلوب 3 نفر از کارکنان آن به عنوان عامل خروج این نیروگاه از مدار تولید بود. این شایعه، چه درست باشد یا نادرست، کمترین خدشه ای بر عملکرد صحیح صنعت تولید برق حرارتی وارد نمی کند.
عملکرد مطلوب متخصصان و کارکنان این صنعت را در طول ده ها فعالیت در نیروگاه های حرارتی و در شرایط 8 سال جنگ نابرابر، تحریم ها و … دیده ایم که با تمام توان از ظرفیت واحدهای بخاری و سیکل ترکیبی نیروگاه های خود، بهره گرفته و انرژی الکتریکی را در زمستان و تابستان، تولید و در اختیار شهروندان قرار می دهند.
تولید برق از مسیر سختی عبور می کند. بسیاری از شهروندان با شرایط تولید برق در نیروگاه های حرارتی آشنایی ندارند و نمی دانند این انرژی در سرمای سخت زمستان و حرارت طاقت فرسای تابستان، آن هم در مناطق سردسیر و گرمسیر با چه مشقتی تولید می شود. چند سال پیش، گزارشی تصویری از سیمای جمهوری اسلامی با محور سختی تولید در یکی از نیروگاه های جنوب کشور پخش شد. گزارشگر سیما با 3 نفر از تکنسین های جوشکار در جریان فعالیتشان در آن نیروگاه مصاحبه می کرد. در تابستان آن سال، به دلایل فنی، بخشی از لوله های دیواره بویلر یکی از واحدهای آن در اثر تنش حرارتی دچار نشتی شده بود که به ناچار دستور خروج اضطراری برای تعمیرآن صادر شد. در گرما و شرجی تابستان جنوب، از دست دادن یک واحد نیروگاهی یعنی خاموشی و تحمل حرارت بالا از سوی شهروندان. در این شرایط برای به مدار آوردن این واحد و تسریع در بازتولید آن، تکنسین های جوشکار، حاضر شدند در دمای بالای 70 درجه سانتی گراد داخل بویلر، به ترمیم بخش های آسیب دیده آن بپردازند. برای این اقدام، هریک بیش از 30 ثانیه نمی توانستند در آن محیط کار کنند که در این زمان کوتاه هم با بستن کیسه های یخ به بدن خود، داخل بویلر می شدند. در گرماگرم این فعالیت، یکی از تکنسین های جوش کار، گرمازده شده و از هوش رفت. پس از به هوش آمدن آن همکار، گزارش گر صدا و سیما که شاهد از جان گذشتگی آن 3 نفر بود، از آن همکار میانسال که کمی به حال آمده بود پرسید، چگونه توانستی آن محیط داغ با دمای بالای 70 درجه سانتی گراد را تحمل کنی؟ و آن تکنسین، با گویش شیرین بندری پاسخ داد: «با احساس مسئولیت و عشق». به وضوح می شد اشک را در چشمان ناظران این صحنه مشاهده کرد.
یکایک کارکنان این صنعت، فداکاری خود را در فرآیند تولید برق و خدمت رسانی به کشورشان با فعالیت در شرایط جنگ تحمیلی، گرما، سرما، ارتفاع و … به اثبات رسانده اند و یادمان نمی رود در هنگامه گسترش شدید ویروس کرونا که هم اکنون نیز درگیر آن هستیم، چگونه کارکنان این صنعت به طور شبانه روزی به تولید برق پرداخته اند تا کمک رسان حوزه بهداشت برای مقابله با این بیماری باشند، در حالی که خود نیز در معرض ابتلا به کووید 19 بوده و تعداد زیادی از کارکنان هم مبتلا شده اند. کارکنانی که برگرفته از مولفه هویت ملی، وظیفه خود می دانند مسئولیتشان را با عشق به میهن به انجام رسانند تا همراه با دیگر مردمان این سرزمین، مسیر رشد و تعالی کشورمان ایران را هموار نمایند.
شایسته است در پایان این گفتار، یاد کنیم از صنعتگرانی که برای ماندگاری چرخش منظم توربین ها و پایداری صنعت برق حرارتی، از جان مایه گذاشتند و ایثارگری ها نمودند. یادشان را گرامی بداریم و ارج نهیم فداکاری های این بزرگواران را.
روابط عمومی نیروگاه شهید رجایی
